Wat zullen de buren wel niet denken?

Waarom je innerlijke criticus jou het allerliefst nóg een tandje erbij laat zetten in je werk

Nee, nee, nee! Ze vertikte het, die moes van mij. Ze ging ab-so-luut niet aan de rollator!

Al een tijdje zagen wij kinderen dat het lopen minder goed ging. Uit balans, onzeker. Niet meer de kordate pas die ze vroeger altijd had.

Dat had ze zelf ook wel door.

En toch was het steeds van: ‘Ach joh, het valt allemaal best mee! Het gaat toch goed? Als het erger wordt, dan is het vroeg genoeg voor zo’n ding.’

Met vaak er nog zachtjes achteraan: ‘Ik ben toch geen oude taart.’

Deze bejaarde hield haar poot stijf. ;-)

Tot ze een keer plat op haar snavel ging. Notabene waar wij bij waren.

Dat voelde… kwetsbaar.

Aldi to the rescue. Haar lijfwinkel had een rollator in de weekaanbieding!

Als Aldi er eentje had, dan wilde moes wel overstag. 

Sinds die val zijn we drie jaar verder

88 is ze nu en doet stevig en zelfverzekerd haar vaste loopje naar het dorp. Boodschappen bij de Aldi (uiteraard!), pinnen bij de bank en boeken halen bij de bieb.

Ze doet het maar mooi. En heeft een wereld (terug)gewonnen.

Laatst vroeg ik haar waarom ze zo lang had gewacht met een rollator nemen.

Gniffelend zei ze: ‘Ik dacht steeds: wat zullen de buren er wel niet van denken?’

Ah, de buren…

Willen voldoen aan het perfecte plaatje. Dat is wat ik ook vaak zie bij analytische professionals die tegen stress in hun werk aanlopen. Fel op kwaliteit besteden ze soms zeeën van tijd aan de laatste 5% van een taak.

Niets gaat bij hen de deur uit als het niet perfect op orde is. Details doen er toe. En de grote lijnen ook.

Daarom zijn ze kritisch op hun werk. En streng voor zichzelf.

Stemmetje in je hoofd

Herken je dit? Grote kans dat jij ook liefst voor die perfecte 10 gaat. Omdat anders je werk voor jou niet goed genoeg is. Omdat het anders voelt alsof jíj niet goed genoeg bent…

Het is alsof een kritisch stemmetje in je hoofd steeds de score bijhoudt. Dat stemmetje heeft iets van: je gaat voor alles of niets.

Alles is perfect. Niets is bagger.

Goed genoeg is ook bagger.

Meer smaken kent je innerlijke criticus niet.

Vicieuze cirkel

Met zijn alles-of-niets strategie duwt je innerlijke crititicus je in een vicieuze cirkel van steeds meer je best doen. Harder en harder begint die cirkel te draaien. Telkens als je nog een tandje erbij schakelt omdat het allemaal nog een tikkie beter kan.

En hoppaaaaa… de spanning in je hoofd en lijf schakelt ook een tandje bij. Want in die vicieuze cirkel ben je extra gevoelig voor spanning en stress.

Jammer genoeg wordt je werk er niet beter van. Eerder slechter…

OK, je wilt het beste van jezelf laten zien in je werk.

Snap ik.

En voor wie wil je dat?

Voor jezelf? Of – heel subtiel en onbewust – toch voor de buren (lees: je collega’s en leidinggevende)? 

Als dit laatste het geval is, dan is het nuttig om te onderzoeken of je ondersteuning kunt krijgen om je los te maken van je innerlijke criticus en zelf de controle weer terug te pakken.