Vergaloppeerd

Weet je wat me opviel afgelopen week? Bijna alle bedachtzame denkers waar ik kennismakingsgesprekken mee had noemden een en hetzelfde woord: leergierig. Dat hun leergierigheid ze veel had gebracht – en in een adem daarna - dat ze er nu eerder last dan lust van hadden.

Veel van mijn klanten herkennen de kwaliteit én het risico van leergierigheid. Ik schreef er al eerder een blog over.

Zelf herken ik de mooie kant van leergierigheid ook.

Laatst nog.

Een bezoekje aan de bieb – mijn 2e thuis – leverde een stapel van maar liefst 12 boeken op! Daar kom ik mee weg, omdat ik sinds een jaar een ‘uitgebreid’ abonnement heb. Was er klaar mee om eeuwen te dubben over welk boek van de stapel moest.

De opbrengst?

Een historische roman, een boek over perfectionisme en eentje over agile werken. Een financieel docudrama over Unilever. En tja, ik geef het ruiterlijk toe, ook een chicklit (of twee) ontbrak niet.  

Je begrijpt: ik heb een nogal… eclectische smaak. 😁

Meestal weet ik die leergierigheid van mij in goede banen te leiden.

Scherp randje

Soms blijf ik haken aan zijn scherpe randje.

Zo voelde ik voor de zomervakantie een enorme behoefte aan nieuwe inspiratie. Voor mijn eigen persoonlijke ontwikkeling en tegelijk ook voor mijn werk als werkstresscoach.

In mijn zoektocht kwam ik drie opleidingen tegen. Alle drie even interessant.  

De eerste een waar cadeau voor mezelf en mijn eigen groei.

De andere twee ‘spot on’ op een thema dat ik heul, heul vaak tegenkom bij de bedachtzame denkers die ik begeleid: de twijfel van ‘voldoe ik wel?‘

Daar wilde ik óók graag meer over leren.

Dus: wat wel, wat niet?

‘Nee hoor’, zei een van de opleiders. ‘Je hoeft helemaal niets te doen voor deze opleiding. Geen huiswerk of eindopdracht.’

Dat bezegelde de boel.

Ik meldde me voor alle drie tegelijk aan.

Vergaloppeerd

Dat is waar ik me heb vergaloppeerd.

Want inmiddels draait mijn denkende bovenbrein overuren. Studeren, absorberen, reflecteren… mijn hoofd zit er vol mee!

Ietwat onhandig (ik slaap minder goed), maar niet onoverkomelijk.

Wat me meer bezighoudt: mijn emotionele onderbrein draait óók overuren!

Want ik heb me niet goed gerealiseerd dat in alle opleidingen mijn medestudenten en ik de nieuwe tools en technieken die we leren op elkaar oefenen.

We raken daarmee soms aan oud zeer. Aan vroeger dat nog pijn doet.

Mijn onderbrein probeert hiermee te dealen. Probeert nieuwe lessen te leren.

De emoties die daarbij opkomen zijn niet ineens over als een opleidingsdag voorbij is. Dat gaat thuis gewoon door. En ook als ik aan het werk ben.   

Nu merk ik dus dat ik op onverwachte momenten geraakt ben. Volschiet, met tranen dik op mijn ogen.  

Blijkbaar prikt het ‘voldoe ik wel?-thema van mijn klanten ook bij mij nog op gevoelige 'oud zeer' plekjes. 😅

Het is allemaal nog erg vers.

Ik laat het maar toe. Weet nog niet hoe dit zich verder ontvouwt.

Gun mezelf een tijd van leren en bezinken.

Wandel veel in de duinen en waai uit op het strand. Als rust voor mijn boven- en onderbrein, die nu zo hard voor me werken.

Mijn nieuwe kennis, inzichten en oefeningen deel ik al wel in proefsessies met (oud)klanten. Want uit ervaring weet ik dat mijn bovenbrein dit waardeert: het helpt daarboven de boel alvast wat te duiden en ordenen. ;-)

Mijn proefklanten waarderen het ook!

Een van hen zei na afloop van een proefsessie enthousiast: ‘Heidi, je moet hier als de donder mee aan de slag in het eggie, met al je klanten. Dit werkt!’

Daar wordt mijn onderbrein dan weer blij van. 

Kortom: het komt heus goed. Voor nu doe ik het stap voor stap. Dan breekt het lijntje niet.

En als de boel is geland en doorleefd, dan vertel ik je er graag meer over. Da’s beloofd!  

Go slow today.

Hartelijke groet,

PS: Herkenbaar? Bel of mail gerust voor het inplannen van een kennismakingsgesprek!