Roze kaars

Ziek uitvallen door overspanning of een burn-out is op zich al een heftige gebeurtenis. Voor jezelf én voor de mensen om je heen. 

Je gezin heeft ineens iemand thuis zitten die ziek is. Die in bed ligt of op de bank. Niet voor eventjes, maar weken achter elkaar. 

Voor partner en kinderen is het dan bijspringen geblazen om de boel draaiende te houden.   

Logisch dat iedereen een gat in de lucht springt als je aan de beterende hand bent en zoetjesaan weer aan het werk gaat. 

Al begin je met maar een paar uur in de week, de vlag gaat uit. Je werkt toch weer? Nou dan, alles als vanouds. Joehoe! 

Bekentenis

Wat bedachtzame professionals vaak niet beseffen is dat weer aan het werk gaan - re-integreren - óók heftig kan zijn. Soms net zo heftig als de tijd dat ze ziek thuis zaten.

Dat bekende laatst nog een beleidsmedewerker die ik begeleid. Ze was weer begonnen met werken, zo’n twee keer twee uur per week. Rustig aan. 

Dat voelde goed. Haar energie was aan het terugkomen en soms had ze het idee dat ze over het ergste heen was. Ze pakte huishoudelijke taken weer op en dat voelde goed.   

Wat minder goed voelde was dat er naast goede dagen regelmatig nog een minder goede dag voorbij kwam. 

En daar zat een probleem. 

‘Ja, het gaat beter met me. Maar wat ik lastig vind is dat mijn man nu weer dingen in het huishouden laat liggen, die hij eerder tijdens mijn burn-out heel lief van me overnam. En mijn dochters vragen weer meer aandacht, waar ze eerder nog rekening met me hielden omdat ik ziek was.’ 

‘Wat vind je precies lastig?’, vraag ik. 

Schoorvoetend geeft ze toe dat ze het lastig vindt om aan te geven dat ze het niet trekt als ze een wat minder goede dag heeft. Op zo’n mindere dag voelt ze zich moe en uitgeblust en ligt dan liever in bed of op de bank. Meedoen in het gezin kost haar op een slechte dag gewoon teveel energie.  

‘Heb je het daar al eens met ze over gehad?’

Nee, dat niet. Ze weet niet goed hoe. 

Signaalgesprek

‘Wat dacht je van een signaalgesprek met je man en dochters?’

In een signaalgesprek bedenk je samen een eenvoudig en zichtbaar signaal om aan te geven aan je huisgenoten wanneer je wat minder goed in je vel zit. Minder kunt hebben. 

Als jij het afgesproken signaal op de afgesproken plek in het zicht zet is de stille boodschap: laat me vandaag alsjeblieft maar een beetje met rust. 

En als je weer bijgetrokken bent en je energieker voelt haal je het signaal weg. Doe je weer mee. ;-)

Ja, zo’n gesprek wil mijn klant wel proberen!

Een paar dagen later stuurt ze me deze korte mail:

‘Ik heb vanavond een 'signaalgesprek' gehad met mijn dochters en man. Mijn oudste dochter kwam uit zichzelf met het idee van een roze kaars op de kast.😉 Ik ben benieuwd hoe het gaat werken.’

Een roze kaars op de kast. 

Wat een mooi, subtiel signaal. 

Woorden zijn niet nodig. 

Staat de kaars op de kast? OK, mama een beetje ontzien. Is het leeg op de kast? Hé mam, weet je wat die stomme jongen in de klas tegen me zei? 

Grenzen voelen, grenzen aangeven. 

Mijn klant mag ermee oefenen: de kaars gaat op de kast als haar energie laag is gezakt. En vóór ze daadwerkelijk over het randje van haar energie naar beneden kukelt. 

Zonder steeds opnieuw te hoeven uitleggen over hoe en wat. Dat ‘zware’ werk is al gedaan. In het signaalgesprek met haar man en kids. 

Herkenbaar?

Een signaalgesprek kan veel onzekerheid wegnemen, bij jezelf en bij je gezin. Jullie weten met elkaar hoe de vlag erbij hangt. Dat maakt grenzen aangeven net iets makkelijker. Wel zo fijn als je nog aan het herstellen bent van je burn-out.  

(Enne, zo’n signaalgesprek kun je bij de start van je re-integratie natuurlijk ook oppakken met je collega’s en leidinggevende…)!