Over dwarsliggers en gezonde grenzen

Als bedachtzame denker houd ik van voorspelbaarheid. Dat helpt me tijdig en proactief anticiperen op veranderingen. Valt die voorspelbaarheid weg, dan geeft dat me spanning

Henk, professional in de sociale zorg, herkent die spanning ook. Al jaren had hij in zijn werk last van een paar ‘dwarsliggers’ die de afgesproken regels aan hun laars lapten en hun eigen spelregels doordrukten.

Hij kan er niet goed mee overweg. Weet niet goed meer waar ie aan toe is, wat ie kan verwachten van dag tot dag. Is bang om fouten te maken en de boel verder op scherp te zetten.

Uitval

Henk: ‘Begin vorig jaar zat ik er helemaal doorheen en viel ik uit met een burn-out. Na een paar maanden kon ik weer langzaam opbouwen tot ik weer fulltime werkte. Maar ik merkte dat ik nog steeds onzeker was en het lastig vond om mijn energie goed te spreiden.’

Niet zo gek, want in zijn werk is niets veranderd. Dezelfde dwarsliggers zitten nog steeds op hun plek. Druk met dwars liggen.

‘Hoewel ik keihard mijn best deed, toch was er ergens altijd die angst om fouten te maken. Een uitspraak van mijn leidinggevende spookte ook steeds door mijn hoofd: "Henk, je dubt veel te veel. Laat het los!"

Hij wil wel loslaten maar weet niet hoe. Volledig herstel blijft uit.

De regels aanpassen is geen optie voor hem. Het zijn regels waar hij heilig in gelooft. En met hem heel veel mensen om hem heen.

Open met elkaar in gesprek gaan lukt hem niet. Durft hij niet goed.

Zo blijft hij hangen in het staartje van zijn burn-out.

Onzichtbaar elastiek

Zijn vrouw laat hem een eerder artikel van mij zien. Over een klant die ook met restklachten van zijn burn-out worstelde.

Twee weken later al zien we elkaar in de eerste sessie van zijn traject.

Al snel wordt duidelijk waar de schoen wringt. Henk zit vast aan een onzichtbaar elastiek: de angst voor afkeuring. Wat hij ook doet of wat hij ook besluit, hij maakt zich continu zorgen over wat anderen daarvan zullen vinden. Dat blokkeert hem en trekt hem steeds terug waar hij vooruit wil.

Dit patroon herkent hij al van vóór zijn burn-out. Van vroeger thuis in hun drukke gezin…, later tijdens een schoolkamp…, ook bij zijn eerste stage tig jaar terug…

Allemaal situaties waarin zijn angst voor de afkeuring van anderen zich stap voor stap verdiepte en verankerde binnen in hemzelf. Met een haast permanent gevoel van onmacht en frustratie als gevolg.  

Elastiek doorknippen

Samen knippen we zijn elastiek door, zodat het hem niet langer blokkeert en terugtrekt. Henk merkt direct verschil.

Onmacht en frustratie zijn inmiddels verleden tijd. Net als constant dubben.  

Henk: ‘Ik neem sneller beslissingen. Op het werk, thuis en zelfs in de supermarkt. Laatst stond er een vrouw onhandig voor de toetjesvitrine in de AH. Normaal had ik lijdzaam staan blijven wachten, maar nu zei ik resoluut: "Ik kom even achter u langs."

Het bibbergevoel over wat anderen wel niet van hem denken is weg.

‘Ik neem gewoon mijn ruimte in zonder er teveel bij na te denken. Ik zie minder beren op de weg. Bellen vond ik voorheen erg spannend. Nu pak ik bij wat lastigere zaken juist eerder even de telefoon in plaats van te mailen. Ik voel me als herboren: rustig, ontspannen en zelfverzekerd. Echt een fantastisch resultaat.’

Gezonde grenzen

Henk ervaart nu op twee belangrijke dimensies gezonde grenzen: tussen vroeger en nu, en tussen zichzelf en anderen.

Blij dat hij ermee is!

‘Ik voel me als herboren: rustig, ontspannen en zelfverzekerd. Echt een fantastisch resultaat.’

Hartelijke groet,

PS: Herken je iets in Henk’s verhaal? Neem gerust contact op voor een vrijblijvende kennismaking. Ik spreek je graag!