'Ik cijferde mezelf compleet weg'

Knorrige huurders, projecten die niet lekker lopen en daarnaast nog de mantelzorg voor je schoonmoeder. En toch stug doorgaan, ondanks steken in je buik, hyperventileren en schouders als beton. Omdat je nou eenmaal niet zo’n type bent van ‘met een dekentje op de bank’.

Robin liep erop vast. Dit is zijn verhaal.

‘Bij onze woningcorporatie zijn we al jaren bezig met het grootschalig verduurzamen van onze huurwoningen. Als projectleider heb ik me vanaf dag 1 in duurzaamheid en met name zonnepanelen verdiept. Hoe werken ze? Hoe installeer je ze? Wat zijn de kritische punten in het hele proces?

Omdat ik er zoveel over weet krijg ik veel vragen. Van bewoners, collega’s en soms zelfs van andere woningcorporaties.

In de 6e versnelling

Hoewel ik graag klaar sta voor anderen, liep ik over. Mijn inbox vol met vragen en actiepunten joeg me op. Was ik er een paar dagen niet? Dan had ik er meteen 100 mails bij. Het werk stapelde zich op.

Daarnaast vroeg de mantelzorg voor mijn schoonmoeder veel van mijn aandacht en energie. Ook voor haar wilde ik er zijn.

Continu stond ik in de 6e versnelling. Ik miste rust en tijd voor focus en reflectie. Terwijl ik juist graag controle wilde houden en problemen vóór wilde zijn.

Het maakte me onzeker en nerveus. Was voortdurend alert. Op mijn hoede.

Ondanks alles wilde ik de ‘good guy’ zijn voor iedereen: ik hield me sterk en cijferde mezelf compleet weg.

Het effect? Pijnscheuten in mijn buik en spanning in mijn benen en schouders.

Sporten was altijd mijn uitlaatklep, maar juist dat zette ik nu in de ijskast.

Ik moest dóór van mezelf.

Wake-up call

Tot ik hartkloppingen en pijn op mijn borst kreeg. Een enorme wake-up call!

“Er is niks aan de hand met je hart”, verzekerde de cardioloog. “Je moet het gewoon rustiger aan doen.”

Maar ik ben niet zo’n type van pilletje erin en met een dekentje op de bank. Dus na een week thuis ging ik weer aan het werk.

Ondertussen had ik wél door dat mijn hoofd en lichaam totaal uit de pas liepen. Mijn hoofd zei ‘dóór’ en mijn lichaam zei ‘stop’. Hypnotherapie en acupunctuur schudden van binnen de boom wel flink op, maar mijn klachten bleven.

Toen heb ik bij HR aan de bel getrokken. Zij adviseerden me coaching bij Heidi. 

Steeds alert

"Hoe ziet dat steeds alert en op je hoede zijn er concreet uit?”, vroeg Heidi aan de start van het traject.

Op zulke momenten scannen mijn ogen continu de omgeving af. Met kleine tics erbij, zoals mijn gezicht aanraken. Veel mensen om me heen voelde als overleven voor me. Vaak ging ik eerder weg van bedrijfsuitjes en buurtfeestjes en zo. Of ik ging helemaal niet.

Ik kon me niet anders heugen: dit was mijn manier om met de spanning om te gaan.   

Heidi legde uit dat het prikkelfilter in mijn brein waarschijnlijk al jarenlang overbelast was. Waardoor mijn stresssysteem te pas en te onpas aansloeg en teveel cortisol in mijn lijf bracht.

Dat zorgde voor die steken in mijn buik, spanning in mijn schouders en hyperventileren.

Ik had geen idee dat het zo in elkaar stak.

Als eerste leerde ik hoe ik mijn prikkelfilter kon helpen ontlasten en herstellen. Heidi gaf me hiervoor mindful adem- en aandachtoefeningen.

De oefeningen gaven me houvast: ik wist nu wat ik zélf kon doen om mijn rust te bewaren. Ik leerde de spanning in mijn lijf voelen én toelaten. Dus zonder er direct voor weg te lopen.

Het hielp me beter dealen met stressvolle situaties.  

Meekleuren

Toch bleef die alertheid opspelen. Minder snel en intens dan voorheen, maar het was er nog wel.

Heidi vroeg toen door. Zo kwam ter sprake dat ik vroeger op school vaak vervelende opmerkingen kreeg over hoe ik liep en over mijn lengte.

Omdat ik nooit wist waar de volgende sneer of ‘grap’ vandaan zou komen probeerde ik van tevoren in te schatten wat er ging gebeuren.

Mijn aandacht lag hierdoor steeds bij wat ik dacht dat anderen van me dachten of verwachtten. En paste me daar op voorhand al op aan. Volautomatisch.

Heidi legde de vinger op de zere plek: “Je kleurt als het ware mee met de mensen om je heen, om hun kritiek of afkeuring voor te blijven. Dat meekleuren is van kinds af aan jouw beschermingsmechanisme. Maar nu je volwassen bent weet je niet goed meer wat je eigen kleur is. Je gevoeligheid voor afwijzing blijft zo een trigger voor spanning en stress.”

Oogbewegingen

Met IEMT oogbewegingstechniek hielp Heidi dit belemmerende patroon doorbreken.

Er is een wereld voor me open gegaan.  

Uit eten in een restaurant, op de tennisbaan staan of op een bedrijfsfeest was altijd een hele strijd voor me. Maar sinds de IEMT oogwerksessie gaat dat echt super. Ik geniet ervan!

Het verschil merk ik ook op mijn werk.

Daar ben ik nu gewoon relaxed. Ik begin uit mezelf een gesprek. Vraag collega’s hoe het met ze gaat en wat ze bezighoudt. Terwijl ik voorheen vaak apart ging zitten en mijn omgeving bleef scannen en zo.

Vergaderingen en presentaties gaan ook anders.

Ik ben nu meer aanwezig, zeg wat ik denk en maak me niet zo druk over wat anderen daar van zullen vinden.

Ik keek altijd op tegen collega’s die het woord hadden en dat zo goed deden. Alleen als ik een directe vraag kreeg deed ik mijn mond open. Een leidinggevende had eens gezegd: “Je doet jezelf tekort. Er zijn collega’s in het team die heel veel vertellen, maar niks zeggen. Maar als jij praat luistert iedereen.”

Laatst werd ik gebeld door een huurster die het niet eens was met onze zonnepaneelplannen voor haar woning. Ze was boos en heel erg kritisch. Wat ik altijd gewend was om te doen was meekleuren met zo’n beller en teveel beloven, omdat ik aardig gevonden wilde worden. Wat ik dan later weer moest terugdraaien.

Nu bleef ik rustig en kon ik al haar vragen tot in detail beantwoorden. Zelfs tot aan de juiste hellingshoeken van daken en de verwachte opbrengsten per paneel.

Na afloop bedankte ze me. Ze was zo goed te woord gestaan en was enorm veel wijzer geworden.

Collega’s van het managementteam waren erbij en hadden meegeluisterd. Ze waren onder de indruk en gaven complimenten over hoe ik het gesprek had geleid. “Hoe doe je dat?!”

Kleurecht

Door de gesprekken met Heidi weet ik nu waar ik van nature sterk in ben. En hoe ik dat als vanzelf toepas in gesprekken en vergaderingen: ik creëer moeiteloos een sfeer van vertrouwen waarin iedereen open en eerlijk vragen kan stellen en twijfels kan delen.

Ik steek als het ware een paraplu op waaronder iedereen zich welkom voelt en graag even met mij vertoeft. Bij mij vind je een plek van rust en vertrouwen. Zo waardevol als je je als huurder of collega zorgen maakt over zaken die belangrijk voor je zijn.

Ik begrijp nu beter wat die leidinggevende van toen bedoelde. Met mezelf wegcijferen en klakkeloos meekleuren doe ik niet alleen mezelf tekort, maar ook de mensen met en voor wie ik werk.

Daarom ben ik zo blij dat ik mijn eigen, échte kleur heb teruggevonden.

Intensief

Heidi’s coaching was intensief: ik moest echt de confrontatie met mezelf aangaan. Het heeft me veel gebracht en dat blijft doorgaan. Nog steeds komen er dingen op mijn pad waarvan ik besef: dit doe ik nu zó anders!

In wel 20 jaar heb ik me niet zo goed gevoeld. Het is alsof ik mijn eigen geschiedenis heb herschreven.

Ik ben bij de kern gekomen: ik ben goed zoals ik ben. Ik mag mij zijn.'

Hartelijke groet,

PS: Herken jij je in het verhaal van Robin en loop je er net als hij op vast? Bel of mail gerust voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.