Kleuren als een kameleon

Als de dag van gisteren zie ik mezelf nog staan. In een rij met klasgenoten, in de gymzaal van mijn middelbare school.

De rij loopt van klein naar groot. Drie keer raden waar ik sta met mijn bescheiden 1.60 meter. ;-)

‘We gaan basketballen vandaag!’, roept de gymleraar enthousiast. Hij wijst twee leerlingen aan als teamleiders. ‘Kies om de beurt wie je graag in je team wilt hebben.’

Ik maak me niet druk: ben sportief, snel en heb een goed balgevoel. Dus klinkt mijn naam vaak genoeg al vrij in het begin. Na een naam of 10. 

Deze keer loopt het anders

Maar nu... de rij waar ik in sta wordt steeds korter. De twee teams aan de overkant groeien groter en groter. Naam na naam.   

Ik snap er geen bal van.

Gedachten flitsen door mijn hoofd.

• ‘Waarom kiezen ze mij nou niet?’
• ‘Heb ik iets verkeerds gedaan of zo?’
• ‘Ik heb toch met niemand ruzie?’
• ‘Waarom hoor ik er niet meer bij?’

Onderling gesmiespel aan de overkant. ‘Mmm, die… en die. Nee, niet die! Er is niet veel over hè. OK, dan die maar.’

Krampachtig hou ik een lach op mijn gezicht. Vooral niet laten zien dat dit je raakt Heid!

Tegen het eind staan we nog maar met zijn tweeën in de rij.

Pure opluchting als ein-de-lijk mijn naam klinkt.

De vernedering – de pijn – van de laatste zijn wordt me net aan bespaard…

De pijn van er niet bij horen

Misschien herken je dat gevoel ook wel.

Dat gevoel:

Van afwijzing.
Van apart staan.
Van er niet bij horen.

Van de pijn die dat geeft…

De reden dat afwijzing en er niet bij horen zo'n pijn doet heeft te maken met ons emotionele onderbrein, zo ontdekten wetenschappers. In een onderzoek plaatsten zij mensen in een fMRi-scan en vroegen hen om aan een recente afwijzing te denken.

Wat blijkt?

Bij afwijzing ‘vuren’ dezelfde delen in je emotionele onderbrein als bij fysieke pijn.

Diezelfde hersendelen lichten dus op als je je hoofd stoot tegen een openstaand keukenkastje.

Voor je brein is er geen verschil tussen emotionele en fysieke pijn.

Ze doen allebei even zeer.

Kameleon

Logisch dus dat je de pijn van afwijzing liefst wilt voorkomen!

Je onderbrein heeft daar een simpel trucje voor: pas je gewoon aan.

Wat anderen ook denken, vinden en willen, pas je snel aan hun ideeën en werkwijzen aan. Dan komt het helemaal goed.

Dat is de boodschap van je brein.

Dus richt jij je steeds op wat jij denkt dat de ander wil en past je daarop aan. Ook al kun je geen gedachten lezen, je kleurt als het ware mee met je collega’s of teamleider.

• Jij denkt dat ze groen willen? Dan kleur jij groen mee.
• Jij verwacht dat ze op roze gaan? Dan kleur jij roze mee.
• Jij weet dat oranje hun voorkeur heeft? Dan kleur jij oranje mee.

Hoe vaker je dit doet, hoe meer je automatisch meekleurt met je omgeving.

Als een heuse kameleon.

Terwijl jij anderen ter wille bent en de lat steeds hoger legt voor jezelf verlies je jouw eigen kleur uit het oog. Heb je er minder contact mee.

Je handelt steeds met de ander in gedachten en doet jezelf daarin tekort.

Grote kans dat dit spanning en stress triggert bij jou.  

Kleur bekennen

Meekleuren met anderen kost energie. Hoe vlot en goed je dat ook doet.

Kleur bekennen geeft energie. Kleur bekennen gaat over leven en werken vanuit je eigen kleur in plaats vanuit die van de ander. 

Dat geeft rust, kracht en zelfvertrouwen.

Wil jij jezelf losmaken van de kameleon in jou?

En jouw hoogsteigen kleur terugvinden en ervoor gaan staan? 

Ik help je daar graag bij.

Hartelijke groet,

PS: Herkenbaar? Bel of mail gerust voor het inplannen van een kennismakingsgesprek!