Grenzen. Je weet dat je ze hebt. Maar voel je ze nog?

Je weet het vaak wel.
Dat je qua werk eigenlijk al vol zit.  
Dat je ja zegt terwijl er een duidelijke nee in je buik zat.
Dat je iets overneemt van een collega dat niet bij jou hoort.

En toch doe je het. Steeds opnieuw.
Niet omdat je dom bent.
Niet omdat je het niet doorhebt.

Maar omdat je zorgvuldig wilt zijn. Betrokken bent.
En omdat je aanvoelt wat je collega’s nodig hebben.
Soms nog vóórdat zij het zelf weten.

Je wilt het goed doen. Niet moeilijk zijn. Niet lastig.

Dat is het moment dat je over je grens gaat.

Vaker dan je lief is.

Tot je merkt: ik begin mijn dag al moe.
Je bent prikkelbaar.
Je hoofd draait overuren.
Je lijf sputtert tegen.

En ergens bekruipt je het gevoel: dit klopt niet meer.

Grenzen stellen? Ja, maar…

Misschien heb je al wel eens een training gedaan over grenzen leren stellen. Zo’n eentje waarin je een rollenspel moet doen (the horror!), een beetje ongemakkelijk glimlacht terwijl je ‘nee’ zegt tegen een acteur die doet alsof hij je collega is.

En de volgende dag op je werk gewoon weer ja zegt tegen van alles en nog wat... 

Jij en ik weten allebei: in de praktijk is het gewoon bar ingewikkeld.

Want de grens is er wel.
Je voelt ‘m.
Maar je bent ook bang om af te gaan.
Om iemand teleur te stellen.
Om als ‘moeilijk’ gezien te worden.

En dan schuif je jezelf toch weer opzij.

Wat we vaak vergeten

Wat we vaak vergeten is dit: grenzen gaan niet alleen over de ander.

Ze gaan óók over jou.

Over die stem in jezelf die zegt: kom op, niet zeuren, niet zeiken, zet je schouders er nog maar even onder en zet een tandje erbij.

Vooral niet laten merken dat het je te veel is. Je kunt dit heus wel.

'Wat zullen ze anders wel niet van me denken?'

En precies daar wringt het. Als je het vooral goed wilt doen, aanvoelt wat de ander nodig heeft en je collega niet wilt belasten, dan is het best lastig om je eigen grens serieus te nemen. Laat staan om ernaar te handelen.

Je schuift jezelf steeds makkelijker opzij.

Wat ik zelf miste?

Een woord dat niet klinkt als grenzen stellen uit frustratie of zelfbehoud, maar als iets waar je op kunt bouwen.

Een woord dat recht doet aan hoe ingewikkeld het is als je vaak aanvoelt wat anderen van jou willen of verwachten - en jezelf hierin verliest.

En tegelijk: een woord dat ook hoop geeft.

Want er ís iets anders mogelijk.

Grenskracht

Grenskracht.

Dat is het woord dat ik ervoor heb bedacht.
Voor die innerlijke kracht om trouw te blijven aan jezelf.
Niet alleen door ‘nee’ te zeggen tegen de ander...
...maar ook door niet voortdurend over je eigen grenzen heen te walsen.

Grenskracht gaat over voelen wat jij nodig hebt,
serieus nemen wat je voelt,
en daar ook naar handelen – stap voor stap.

Niet omdat je dan alles ineens goed doet.
Maar omdat je langzaamaan weer steviger komt te staan.
Zonder dat je jezelf hoeft op te blazen.
Zonder dat je je hoeft af te sluiten.
Zonder dat je iemand hoeft teleur te stellen (in elk geval niet jezelf).

Groeien in grenzen

Grenskracht zit van nature in je. Al heb je waarschijnlijk al vroeg geleerd dat je je soms moet aanpassen om gezien, geliefd of gewaardeerd te worden. Dan raakt diezelfde kracht op de achtergrond.

Je kunt er weer contact mee leren maken.

Elke keer dat je luistert naar je grens, groeit het.
Elke keer dat je kiest voor jouw grens, groeit het.
Elke keer dat je je eigen grens serieus neemt – ook als niemand kijkt – groeit het.

Geloof me: grenskracht zit ook in jou.

Ze is misschien alleen diep weggestopt geraakt.

Ik help je graag om haar weer terug te vinden.

Hartelijke groet,

PS: Voel je dat dit jouw moment is om te groeien in grenzen? Kom gerust in gesprek.