Klik klak, klik klak...

Mijn beste jeugdvriendinnetje – laat ik haar Hanna noemen – kende ik al vanaf dat ik een jaar of drie was. We woonden aan dezelfde steeg, zaten in dezelfde klas. 

We deden alles samen: knikkeren, elastieken, stoepie tik, spijbelen van turnles in het buurtgebouw… ;-) 

Ik keek tegen Hanna op. Letterlijk. Want Hanna was een kop groter dan ik. Ze had dik, blond haar met een mooie slag erin. 

Ik daarentegen was een ukkie. Had dun en donker haar, dat steiler dan steil was. 

Hanna had nog iets wat ik niet had. 

Klik klak, klik klak...

Ze had magische schoenen. 

Als zij en ik samen naar school wandelden – de steeg uit en de straat oversteken – klonk het naast me altijd van klik klak, klik klak… Op de stoep, over grind, als we een trap opliepen. Steeds ging het van klik klak, klik klak... 

Ik vond het een prachtig geluid. Het klonk zo… prinsessig. Gracieus en voornaam! 

Met klik klak schoenen konden mensen niet om je heen. Dan werd je vanzelf gehoord… gezien! 

Die kinderlijke conclusie werd keer op keer bevestigd door wat ik Hanna zag doen. Als zij iets gedaan wilde krijgen stapte ze er gewoon op af. Als haar iets niet zinde, dan zei ze dat gewoon. En niemand die daar tegenin ging. Ook ik niet. 

Mijn hele jeugd heb ik die klik klak schoenen van Hanna benijd. Ze stonden voor mij symbool voor succes, populariteit en zelfvertrouwen. Ja, vooral dat laatste! 

Dus later toen ik ‘groot was’ heb ik heel wat klik klak schoenen voor mezelf gekocht. Imelda Marcos was er niks bij. ;-) 

BOB

Zelfvertrouwen kreeg ik uiteindelijk niet door schoenen met leren zolen aan te trekken. ;-) 

Wel door mijn focus te verleggen. 

Van dingen die ik in anderen bewonderde (en probeerde na te doen) naar waar ik zélf heel goed in ben. Naar waar míjn hart sneller van gaat kloppen. Wat me plezier geeft en waar ik energie van krijg. Omdat het me als vanzelf goed afgaat. Telkens opnieuw. 

Best een mond vol, vind je niet? Vond ik ook. 

Dus zocht ik een woord om al die zinnen te vervangen. 

Dat woord bestond niet. ;-( 

Dus dan maar zelf een woord verzonnen. Komt ie: ik noem die mond vol ‘je BOB’. 

BOB staat voor Briljant Onbewust Bekwaam. 

Je BOB gaat over waar je van nature moeiteloos briljant - een meester! - in bent, maar dat zelf niet doorhebt. Voor jou is het doodgewoon wat je doet. Vandaar die O in het midden. 

Je BOB concreet (leren) toepassen in je werk geeft energie, plezier en voldoening. En vooral ook: zelfvertrouwen! 

Floor weet er alles van. Na een stressvolle periode staat ze – dankzij inzicht in haar BOB – weer zelfverzekerd sterk in haar werk. 

Zelf je BOB ontdekken en ontrafelen kan lastig zijn. Omdat je er te dicht op zit. Dan kan het helpen als iemand anders met je meekijkt. Je scherp houdt en tussen de lijntjes meeleest. 

Hoe zit dat voor jou?

Ervaar jij rust en flow in je werk, of voel je eerder moe en opgejaagd door een hoge werkdruk of de waan van de dag? 

Dat laatste? 

Misschien ben je klaar om daar verandering in te brengen. Bijvoorbeeld door met mij in gesprek te gaan en je vrijblijvend te oriënteren op de mogelijkheden.  

Kan dat dat iets voor jou zijn?

Hartelijke groet,