Heilige Antonius, lieve vrind...

Nog kauwend op een boterham stap ik gehaast mijn voordeur uit, de galerij van mijn appartement op. De tas over mijn schouder sjor ik ondertussen nog wat hoger op. Dat pokkending blijft bij mij nooit hangen.

Opschieten nou Heid, je moet naar die afspraak toe en nou kom je te la-haaat!

Eenmaal buiten loop ik op de automatische piloot naar waar mijn auto altijd geparkeerd staat en steek de autosleutel in…

Krijg nou wat?!

Mijn auto is kwijt.

In paniek scan ik de parkeerplaats af.

Mijn Cliootje staat er niet.

Nergens niet.

Buurman John racet me met zijn auto naar mijn afspraak. Ondertussen doe ik aangifte van diefstal bij de politie. Hulde aan de mobiele telefoon!

Als ik ‘s avonds in bed kruip – bekaf van alle consternatie die dag – doe ik een schietgebedje: ‘Heilige Antonius, lieve vrind… zorg dat ik mijn auto weer terugvind!’

De volgende morgen

Het is nog vroeg als de voordeurbel gaat.

Buurman Harry staat op de stoep. Hondje Tommy kwispelt vrolijk aan zijn voeten.

‘Hé buurvrouw, jij hebt toch een Clio? Die donkergrijze?’

Jaaaa…

‘Die staat even verderop in het dorp, vlak voor de Vomar. Ik dacht dat je dat wel wilde weten.’

…

Het schaamrood vliegt over mijn wangen.

Neeeeeee, daar had ik hem geparkeerd toen ik uit mijn werk kwam! Effe boodschappen doen en gelijk door naar huis. Dat was het plan.

Maar toen was ik gewoon naar huis gelopen. Omdat het zo dichtbij was.

Straalvergeten…

Bij de politie konden ze er wel om lachen. Mijn buren ook.

Je auto ‘kwijt’ zijn is tot daaraan toe. Dan is het heilige Antonius to the rescue.

Jezelf kwijt zijn

Helaas heb je geen zier aan de beste heiligman als je jezelf kwijt bent.

‘Ik ben mezelf kwijt’, hoor ik de laatste tijd best vaak van bedachtzame denkers met wie ik werk. Ze bedoelen dan: ik weet niet goed meer wie ik ben, wat ik leuk vind, wat ik kan.

Wat ik dan ook hoor is dat ze zich opgejaagd voelen, onzeker zijn en het idee hebben dat ze elk moment door de mand gaan vallen. Dat iedereen doorheeft: wat een kneus, die kan er echt geen zak van!

Wat is er precies aan de hand?

Dat gevoel van jezelf kwijt zijn ontstaat als je (onbewust) heel alert bent op de behoeften en prioriteiten van iemand anders. En als je daar steeds in meegaat en doet wat voor de ander belangrijk is. Ook al botst dat met je eigen wensen, belangen en verwachtingen.

Als je meegaat met wat de ander wil of voorstaat lever je steeds een stukje van jezelf in.

Verlies je de verbinding met jezelf.

Vergeet je jezelf.

Ga je over je grenzen heen…

Rode vlaggetjes

Jezelf kwijt zijn gebeurt niet van één op de andere dag. Stukje bij beetje sluipen de signalen er langzaam in.

Je merkt er in eerste instantie dus niet zoveel van. Enkel misschien dat de dingen die je doet je meer moeite kosten dan voorheen.

Daarom is het goed om veelzeggende signalen te leren herkennen. Om te voorkomen dat je jezelf écht kwijt raakt.

Dit zijn bijvoorbeeld belangrijke rode vlaggetjes:

• Je weet niet waarom je doet wat je doet
• Je cijfert jezelf weg
• Je houdt je mond
• Je twijfelt en bent besluiteloos
• Je zoekt bevestiging bij anderen
• Je voelt je niet gezien en gehoord

Deze rode vlaggetjes geven aan dat je jezelf op de tweede plaats hebt gezet. Een collega gaat voor op jou. Of je werk gaat voor op thuis.  

Het is precies deze dynamiek die uiteindelijk kan leiden tot dat gevoel van ‘ik ben mezelf kwijt’.

Verrek!

Heb je nu zoiets van: verrek, dit gaat over mij!

Zeg dan: heilige Antonius, lieve vrind…

Oh nee. 

Wacht dan niet af, maar ga voor jezelf staan.

En kom in gesprek. 

PS: Neem gerust contact op om een afspraak te maken voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. Wellicht tot binnenkort.