Die %$#@! rode lippen

Een jaar of 20 geleden had ik een in mijn ogen vrij dominante collega. Laat ik haar Vera noemen. Vera was een pittige tante, ruim een kop groter dan ik. Elke dag zag je haar paraderen door de gangen. Met knalrode lippenstift op haar mond.

Als Vera op me af kwam lopen begon ik al te sidderen achter mijn bureau. Hart in mijn keel, schouders bij mijn oren. Want zag je Vera, dan zag je een takkeklus in haar kielzog. 

Zo ook die ene keer.

Het is 16.45 uur, bijna tijd om naar huis te gaan. Ik ben mijn werk al aan het afronden.  

Vera flatst een stapel papier op m’n bureau. ‘Deze mailing moet er vandaag uit’. Alsof het een klusje van een paar minuten is in plaats van een paar uur. Of nog langer als de kopieermachine niet wil meewerken…

Tegenstribbelen doe ik niet. Durf ik niet. Want haar felrode lippen trekken al samen in een smalle rechte lijn. ‘Vandaag!’, klinkt hun woordeloze bevel.

Mijn hart bonst inmiddels tegen mijn huig…

Ik slik mijn frustratie in.

Om 19.30 uur is de klus geklaard. Ik heb honger en pak snel mijn boeltje bij elkaar.

Mijn voetstappen galmen in de hoge glazen kantoorhal. Iedereen is al naar huis. Ook Vera. 

%$#@!

Een jaar lang heb ik met Vera gewerkt. Elke keer als ik haar rode lippen op me af zag komen liep bij mij de spanning zo hoog op dat in mijn hoofd alles prompt blokkeerde. Denken lukte niet meer. In gesprek gaan evenmin.

Zij was de snelle turbodenker (‘Actie!) en ik was de bedachtzame diesel (‘Wacht, effe denken…’).

Toentertijd had ik nog geen flauw benul van turbo’s en diesels en van hun verschillende manier van denken en doen. Dus kon Vera mij keer op keer over mijn eigen grenzen laten gaan. 

20 jaar verder heb ik gelukkig wel iets bijgeleerd.

Wat maakt ‘nee zeggen’ zo lastig?

Dat komt doordat je als bedachtzame dieseldenker gevoelig bent voor sfeer. Je wilt dat de sfeer goed blijft, tussen jou en die ander. 

Je wil je collega graag ter wille zijn. Iedereen blij en de sfeer blijft goed.

Aan de andere kant wil je liefst nee zeggen tegen die taak of opdracht omdat het jou nu niet uitkomt of omdat die taak niet bij jou hoort. Maar met een nee verstoor je voor je gevoel ook meteen de goede sfeer.

En dan komt je schuldgevoel om de hoek kijken.

Schuldgevoel is dat onbehaaglijke idee dat je die ander tekort doet. Een onaangenaam gevoel, waar je zo snel mogelijk vanaf wilt.

Niet zo gek dat je op zo’n moment van onbehagen dan toch maar het verzoek van je collega voor laat gaan op je eigen planning en prioriteiten. De goede sfeer is behouden. 

In ieder geval voor nu. Over de lange termijn heb ik het maar even niet.😉

Maak werk van je grenzen

Klaar staan voor een ander die je hulp of expertise nodig heeft is een mooie kwaliteit. Maar wel eentje die je binnen de perken wilt houden. Zodat je voldoende rust, tijd en focus houdt voor je eigen projecten en prioriteiten.

Wil jij je grenzen beter leren bewaken zonder je daar slecht over te voelen? En met behoud van een fijne relatie met je collega's?

Dan is de training Wendbaar Sterk in je Werk mogelijk iets voor jou.